dinsdag 4 februari 2014

Als zwanger worden niet zomaar lukt...

De titel verraadt het al. Deze blogpost gaat helemaal niet over beauty, maar over moeilijk kinderen krijgen.
Ik ben helemaal geen gynaecoloog, psycholoog of wat dan ook. Dit gaat over ons eigen ervaring, hoe we ermee omgingen...




Jaren geleden besloten mijn man en ik dat we aan kinderen gingen beginnen. We hielden het luchtig en er zat geen druk achter. We hadden zo iets van "Wat komt, dat komt...".
Er ging een half jaar voorbij en er gebeurde niets. Tot hiertoe vond ik het helemaal nog niet erg. Wat is een half jaar? Dat wil nog niets zeggen.

Maar na een tijdje waren we voorbij het eerste jaar. Ok, ja, een jaar, het kan nog altijd, maar ik begon me wel een beetje zorgen te maken.
We hebben kort na het eerste jaar een afspraak gemaakt bij een gynaecoloog gespecialiseerd in fertiliteit. Na enige testen kwam het verdict dat er zich toch een technisch probleem voordeed. Maar ondanks dit was het niet geheel onmogelijk om op natuurlijke wijze zwanger te raken. We kregen de keuze om aan behandelingen te beginnen of alles toch nog even zijn beloop te laten gaan.

We hadden er toen voor gekozen om toch nog een tijdje af te wachten. Dat tijdje werd een hele tijd...een aantal jaren. Juist toen we eigenlijk besloten hadden om toch stappen te ondernemen, bleek ik zwanger te zijn. Vol ongeloof, maar gelukkig waren we! 

Nu kan ik zeggen dat we een geweldige dochter hebben, waar we jaren geleden enkel van konden dromen. Maar de jaren ertussen zijn niet simpel geweest. 
Alhoewel het onze beslissing was om niet met behandelingen te beginnen en we dat deel eigenlijk zelf in handen hadden. 
Ik heb het grootste respect voor mensen die verder gaan om kinderen te krijgen. Hormonen nemen, pick ups doen, heen en weer naar het ziekenhuis, iedere keer afwachten...

Wat het moeilijk maakte, was iedere keer een nieuwe geboorte. 
Hoe gemakkelijk het soms bij anderen gaat, wat niet wil zeggen dat ik het niemand gun. Maar sommigen staan er helemaal niet bij stil.
Opmerkingen, die misschien niet slecht bedoeld zijn, maar uiterst pijnlijk kunnen zijn. Bijvoorbeeld, mannen die vragen of ze het even voor moeten komen doen en van die dingen.
Hoe gaat een mens daarmee om? Vaak lachte ik het weg...maar eigenlijk was ik mijn tranen aan het bedwingen. 
Wat me hielp was, heel cliché, maar erover praten. Dat deden we onderling, maar ook met onze ouders, bepaalde familieleden, vrienden... We vertelden er niet languit over, maar een deel mensen wisten wel van ons probleempje. En het lucht wel op.
Ons concentreren op ander dingen, werk, reizen...enz. Dat hielp wel, maar ergens blijf je ondanks alles er toch aan denken. Het maakte het gewoon wat draaglijker. 

De opmerking wat veel mensen krijgen die aan behandelingen beginnen, is die van "Misschien is het niet bestemd voor jullie en moet je de natuur haar gang laten gaan..."
Iets rotter kan een mens niet zeggen. Wat dan met kinderen die mishandeld worden door hun ouders, is dat wel bestemd voor hun? 
En de natuur haar gang laten gaan? Als dat moest zijn, moeten we ons allen niet meer laten opereren, geen medicijnen nemen...enz.

Waarom we zelf niet begonnen zijn met behandelingen? Wel omdat de dokter ons eigenlijk nog hoop had gegeven op een natuurlijke bevruchting. Ik keek ook enorm op tegen verdere ingrepen, daarmee dat ik zoveel respect heb voor mensen die het allemaal ondergaan.

Ik hoop dat ik met dit verhaal iemand een hart onder de riem kan steken. Nogmaals ik heb het verteld hoe het voor ons was. Ik wens iedereen heel veel succes met hun voorplantingsplannen! ;-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten